Geacht bestuur, beste secretaris, misschien eens een verhaaltje uit mijn hand?
Al een paar jaar samen met Ruud Thissen verantwoordelijk voor het onderkomen en de hindernissen/materiaal van Viervoeters V.O.S. aan de Merelweg. De afgelopen paar jaar hebben we hard gewerkt aan de stroom en watervoorziening, de herinrichting van de container en de bouw van een vast afdak aan deze container.
In de brandende zon kabelsleuven gegraven voor de stroomvoorziening, in de stromende regen lampen opgehangen en onder koude omstandigheden de aanbouw gerealiseerd.
Ook hebben we een aantal hindernissen recentelijk vernieuwd en staan we op het punt om weer een aantal attributen te gaan vervangen.
Maar bovenstaand past niet in de rubriek “de pen van”, de pen van gaat over de belevenissen van leden met hun trouwe viervoeters. En na al dat sleutelen, graven, boren, schroeven en monteren heb ik nu ook de gelegenheid om de pen eens op te pakken. Hoezo? Nou, een van onze leden heeft een ongevalletje gehad en is daarbij aan de arm gewond geraakt. Doordat dit resulteerde in een gipsverband is mij de vraag gesteld of ik met haar hond niet zou willen deelnemen aan de trainingen.
Natuurlijk wilde ik dat wel doen, maar ik had niet gerekend op de strenge instructrices die mij als nieuweling beslist niet ontzagen. Ik kon aantreden in de rij en begonnen werd met het rondje om elkaar heenlopen met de honden. Op mijn vraag aan een van de instructrices om vooral wat voorzichtig met mij te zijn kwam een duidelijk “NEE”. En ik kreeg ook in de gaten dat het aanwezige publiek de nekken gedraaid had om maar niets te missen van die nieuweling die samen met de zwarte madonna Nena in de arena verscheen. Maar wat zouden ze opkijken, wat zouden ze verbaasd staan van wat er toen zich begon af te spelen. Nena schoot door de tunnel, vloog over de schutting, slalomde tussen de paaltjes, rende over de wip en sprong als een hazewind over de hindernissen.
Dat ik daarbij hulp had van een kleine slagerij in mijn binnenzak gevuld met diverse soorten worstjes en brokjes kaas mag de pret niet drukken. De komende weken mag ik dus het publiek vermaken met mijn agilty for the fun, geen kreten uit mijn mond over ringsleutels, hamer of kettingzaag, maar hoog, door en uit en in.
Jammer voor het lid wat nu aan de kant zit te kijken, maar ik geniet hier werkelijk van. Misschien dat maat Ruud ook eens de pen kan pakken en zijn ervaringen opschrijven met Wesley.